Eigenlijk dacht ik dat klimaatontkenning uitgestorven was, maar verdomd: in het PVV programma staat het er gewoon nog. Potsierlijk.

Die strijd is namelijk al gestreden, en klimaatontkenners hebben roemloos verloren van de realiteit. Alle grote landen zijn er volop mee bezig, alle grote bedrijven ook. Alle voertuigfabrikanten schakelen om. De Europese doelstellingen, het emissiehandelssysteem: alles ligt op koers. En het werkt. Wanneer het waait en schijnt is de meeste elektriciteit nu al duurzaam – en goedkoop. Wind op zee gaat 75% van onze elektriciteit leveren.

‘Klimaatwaanzin door de shredder’: het klinkt lekker stoer, maar wat wil Wilders concreet doen? Windturbines omhakken, waar 83% van Nederland vóór is? Kiezers uitleggen dat hij liever duur en vervuilend fossiel inkoopt bij islamitische dictators, dan goedkope, schone energie uit eigen land? Het lijkt me verspilde energie.

Ook klimaatwetenschapper Michael Mann signaleert in The New Climate War (2021) dat ‘denialism’ dood is, maar hij waarschuwt dat de ‘inactivists’ nu subtielere tactieken gebruiken, zoals desinformatie. Neem Ronald Plasterk, die jarenlang zijn aanzien als hoogleraar heeft misbruikt om Nederland via De Telegraaf te desinformeren over energie en klimaat, iets waar deze moleculair geneticus geen speciale kennis over heeft. Talloze malen werden zijn onjuiste cijfers en uitspraken geduldig gecorrigeerd door echte deskundigen. Toch bleef hij week in, week uit wetenschappelijke onjuistheden verspreiden. Wat zal de Universiteit van Amsterdam trots zijn op deze parel.

De favoriete tactiek van de fossiele industrie is verantwoordelijkheid afschuiven. Zo zegt Shell dat ze alleen zoveel gas en olie oppompen, omdat wíj willen stoken, rijden en vliegen. Een valse omkering, want wij zouden natuurlijk veel liever stoken, rijden en vliegen op schone energie. Verdeeldheid zaaien is ook populair. Dan wordt er bijvoorbeeld ‘hypocriet!’ geroepen als klimaatwetenschappers naar conferenties vliegen. De hoop is dan dat dit klimaatactivisten uit elkaar speelt. En zelfs doemdenkers spelen ‘inactivists’ in de kaart. Zeggen dat het al te laat is, is ook een reden om niks te doen.

Mann’s laatste boek, Our Fragile Moment (2023) gaat over de geofysische geschiedenis van planeet en klimaat, zijn vakgebied. Conclusie: dat er niks aan de hand is met het klimaat is net zo onwaar als een overkokende planeet waarop alles en iedereen uitsterft. Het is onwaarschijnlijk dat we boven de drie graden opwarming uitkomen, maar het slechte nieuws is: drie graden is een regelrechte ramp. We krijgen dan een wereld waarin we echt niet willen leven. Maar Mann zegt ook: het is niet te laat. We kunnen er heel veel beter uitkomen als we stoppen met ontkennen en aan de slag gaan. Elke tiende graad minder helpt. Laten we dit kostbare moment benutten en klimaatactie versnellen.

Lees de volledige column in Het Financieele Dagblad.