Wat we nodig hebben voor meer klimaatoptimisme is een gedeeld verhaal dat verbindt en enthousiasmeert. Lezer Ilan Roos schreef me dat we eigenlijk een “klimaat-Kennedy” nodig hebben. Zo is het; en zo zou zijn speech ongeveer gaan:

“De uitdagingen die we nu het hoofd moeten bieden, overstijgen grenzen en ideologieën. Ze gaan niet alleen over onze omgeving; ze gaan over de toekomst die we nalaten voor de volgende generaties. Klimaatverandering is een van de bepalende kwesties van onze tijd, die onze aandacht, innovatie en eenheid vereist. Onze geschiedenis is doorspekt met momenten waarop het onmogelijke haalbaar werd door vastberadenheid, vindingrijkheid en collectieve inspanning. De strijd voor onafhankelijkheid, de strijd voor burgerrechten, de verkenning van nieuwe werelden – allemaal momenten waarop onze natie haar collectieve moed en innovatie opriep om tegenspoed te overwinnen. De uitdaging van klimaatverandering is niet anders.
Net zoals we ooit onze zinnen hebben gezet op de maan en naar de sterren hebben gereikt, moeten we nu onze collectieve vastberadenheid richten op een duurzame en bloeiende toekomst voor ons allen. De welvaart van onze natie is intrinsiek verbonden met de gezondheid van onze planeet. Onze vooruitgang hangt af van ons vermogen om ons aan te passen, te innoveren en onze bronnen verantwoord te beheren. In deze uitdaging ligt een kans – een kans om te leiden, te innoveren en een betere toekomst op te bouwen. Investeren in hernieuwbare energiebronnen, het benutten van de kracht van innovatie en duurzame praktijken in elk aspect van ons leven biedt niet alleen een weg voor milieubehoud, maar ook voor economische welvaart. Het pad naar een groenere toekomst is bezaaid met nieuwe carrières, technologische vooruitgang en economische groei.
De overgang naar een koolstofarme economie zal de (…) geest van innovatie vergen die onze natie definieert – een toewijding aan onderzoek, ontwikkeling en de omarming van nieuwe technologieën. (…) Laten we samen een nieuw hoofdstuk schrijven (…).”

Naast de positieve energie en de weldadige welsprekendheid van John A.I. Kennedy zit hier meer interessants in. Hoe ‘Kennedy’ klimaatactie gelijkstelt met vooruitgang en brede welvaart, bijvoorbeeld. Hij blijft weg van extremen, zowel klimaatontkenning als eco-calvinisme. Hij is duidelijk en gedecideerd, maar dramt niet. Er is urgentie zonder doem. Er zijn bedreigingen, maar die vormen ook kansen. Geen verontwaardiging, geen daders en slachtoffers. Niet activistisch, maar toch is het één grote oproep tot actie. Hij ontkent niet hoe moeilijk het is, maar maakt het ook verleidelijk.

Zo doe je dat dus, als je politicus bent en iedereen mee wil krijgen voor zoiets ingewikkelds en belangrijks als klimaatactie.’